My Dying Bride Röportaji [2004]

Britanya�nın en iyi doomcuları olarak kabul edilen MY DYING BRIDE, underground bir gruptan başka birşey olmayı hiçbir zaman istememiş.

Artık günümüzde birçok grup için �sanat� ve �erdem� kelimeleri pek birşey ifade etmemekte. Hızlı satış peşinde kaybolarak rock-star olma hayalleriyle kör olup özgürlük ve gururlarının kalan son kırıntılarını da satıp müzik şirketlerinin ******ları oluyorlar. My Dying Bride ise bu kategöriye girmeyenlerden. Her ne kadar materyalistik anlamda ödüllenmemişlerse de 15 yıla tam 8 stüdyo albümü ve bir de canlı albüm sığdırmayı başarmışlar. Hiçbiri malikanede yaşamadığı gibi, altı grup üyesi de inanmadıkları müziği yapacaklarına normal bir iş bulup çalışmayı tercih edeceklerini söylemekte.

�Yıllar geçtikce kayıplarımız da oldu: Calvin (Robertshaw, gitar), Rick (Miah, davul), ve Martin (Powell, keyboard/ keman). Ancak gitarda Andrew Craighan ve ben hala buradayız.� diye başlıyor söze grubun vokalisti Aaron Stainthorpe.

�Hala güçlüyüz ve hiçbir zaman bu işte para için olmadık çünkü yapmak istediğimizin büyük kitlelerce kabul görmeyeceğini başından beri biliyorduk.�

Andrew, �Underground bir gruptan baska birşey olmayı hiçbir zaman istemedik. Küçük göldeki büyük balıklar olmayı seviyoruz.� diye devam ediyor.

Aaron kendisini gerçek anlamda bir şarkıcı olarak görmedigini söylerken Andrew ekliyor: �Başka bir gruba asla giremezdim çünkü sadece vermek istediğimi çalmayı öğrenmeye kastım. Hiçbir zaman gitarist olduğumu iddia etmiyorum, çünkü çoğu gitaristten farklı çalıyorum. Bu, My Dying Bride çatısı altında işe yarıyor. Doom konusunda felsefem �az, çoktur.� Devam etmek için sadece keder, boşluk ve umut kaybı lazım bana.�

Aaron ekliyor: �Bende bu yüzden sadece belirli zamanlarda söz yazabiliyorum. Genellikle gece üç sularında, bulabildiğim en kötü kırmızı şarapla sarhoş olduğumda oluyor bu. Bu grup için herşeyimle çalışıyorum. Zaten hala gruptaki herkes tutkuyla ürettiği için birlikteyiz,�

Konu yeni albümleri �Songs of Darkness, Words of Wisdom� dan açıldığında ise şöyle konuşuyor: �Like Gods of the Sun albümümüz sanırım en ticari albümümüzdü. Bu ise çok çok daha karanlık.�

Yine de normal yaşamlarında komşuları Paradise Lost gibi gayet neşeliler. Örneğin Andrew�un Merlin adında çok sevdigi bir Land Rover�ı var ve tam bir bilgisayar oyunları hastası. Sohbetimizde intihar kelimesine yer yok yani. Andrew bunu doğruluyor: �Öyle bir mental karanlık var ki kafamızda, içindeki hüzün ve doom ölçülemeyecek derecede, çünkü sadece orada, yani beynimizde yaşıyor.�

Ve soruyu patlatıyoruz: Siz yada diger grup üyeleri (Hamish Glencross-Gitar/ Ade Jackson- Bass/ Sarah Stanton-Keyboard/ Shaun Taylor Steels-Davul) hiç klinik depresyondan şikayetci olmadı mı yani? �Herkes kadar� diyerek gülümsüyor Aaron. �Hüznümüzü dinleyiciye yüklüyoruz. Hayatı albümlerimizdeki gibi yaşasaydık bileklerimizi 10 yıl once kesmiş olurduk.�

Kuruldukları 90 yılından bu yana ilk single�ları hariç tüm yapıtlarını Peaceville�den çıkarmışlar. Paradise Lost ve Anathema ise Music For Nations�a geçmeyi tercih etmiş. Earache, Roadrunner ve Nuclear Blast�tan da teklifler alan My Dying Bride bu tekliflere nasıl bakıyor? Aaron�un cevabı net: �Patronumuz Hammy her zaman diğerlerinin yaptıklarıyla boy ölçüşecek kalitede prodüksiyonlar yaptı.�

Ve her röportajda sorulan soru: İsveç�li Opeth�in benzer müziği konusunda neler düşünüyorlar? Andy şöyle cevaplıyor: �Opeth�i oldukça seviyorum, çok iyiler, fakat 13 yıldır bu müziği yapan bir grup olarak bizim onları değil, onların bizi kopyaladığı açık.�

Peki bu son 13 yılın grup olarak sizde bıraktığı en iyi ve en kötü izler nelerdir diye sorsak?
Andrew: �Iron Maiden�la 95�teki Avrupa turnemiz ve 2 yıl sonra da Amerika�daki ilk konserimize Dio ile çıkmamız unutulmazdı.� Gülümseyerek ekliyor hemen: �Bunu şu anda okuyorsanız ve hala bir grupta değilseniz elinizi çabuk tutup bir gruba girin derim. İnanılmaz değişiklikler olabilir hayatınızda. Ancak Rick (Miah), Dio turumuzun geri kalanında bizimle olmayacağını açıkladında onu ilkokuldan beri tanıyan biri olarak çok çok üzülmüştüm.�

Ve Aaron�dan bomba gibi bir itiraf geliyor! �Canlı çalmaktan nefret ediyorum. Yazdığım sözler benim için fazlasıyla kişisel ve sahnede dizlerimin üzerine çöküp kendimi sözlere kaptırıp geçmişi tekrar tekrar yaşayıp yıpranıyorum. Grup arkadaşlarım ve adrenalin olmasaydı her seferinde sahneden kaçıp eve dönerdim.�
Bunca zaman sonra buna hala alışamadınız mı peki? �Bir çesit terapi sanki, karakteri oynamak zorundayım. Cd�den verdiğim duyguyu canlı da verebilmeliyim seyirciye. Hep ağlamaklı olurum sahnede. İlaçlarla değil ama duygu yetiyor da artıyor!�

Son olarak başarının getirdiği olumsuzluklardan söz ediyoruz. �Son Cradle of Filth albümü her şarkı için cep telefonu melodisi yaptırdı mesela ve onlar adına ben utandım!�

En son sorumuz hakettikleri saygıyı görüp görmedikleri? Andrew: �UK�de görmedik malesef. Hiçbir zaman görebilecegimizi de sanmıyorum. Aaron (alaycı bir şekilde): �Süpermarketlerde çok daha fazla tanınmayı isterdim. Saygı kazanılmalı ve bizim bunu başardığımıza inanmak istiyorum. Fakat işe bunun için girmedik.�

Andrew son noktayı koyuyor: �My Dying Bride karanlğın ta kendisi, kimse buna dokunamaz! Bir dahaki albümümün aptal cep telefonu melodileriyle çıkacağını bilmektense, yarın tanınmamış olarak ancak onurumla ölmeyi tercih ederim!�

(Metal Hammer dergisi Nisan 2004 sayısındaki röportajdan çevirilerek derlenmiştir)